Hakkımda

Yemek yapmayı hiç bilmezdim Yemek yapmak benim için  havuz problemi kadar zor  karışık ve gereksiz derece de yorucuydu .  Beş dakika da  bitecek bir yemek için  uzun  uzun uğraşmaya  ne gerek vardı ki .Sonra evlendim  misafirler ağırladım kocama güzel sofralar kurmaya çalıştım .İtiraf ediyorum  çok zorlandım .Yanmış köfteler,sulu çorbalar,lapa pilavlar çoook yaptım.Bu cahil cesaretiyle ilk ağırladığım  misafirlerim iş yerinden gelen yaklaşık 15 bayandı.Tam 15 meraklı, çok bilmiş   hanım.Ben ise acemi bir çaylak olarak uğraşmıştım  saatlerce. Bugün gibi hatırlıyorum  Rus salatası yapmaya kalkışmıştım. Bir de sonsuz güvenimle mayonezi  evde yapmış,mayonez yerine sulu bir karışım keşfetmiştim kendimce. içine attığım patates ve havuçlar sıvı karışımın içinde yüzmüş ,sonra kevgirle süzülmüş ve en sonunda çöpe gitmişti.Bütün bu uğraşlar benim  saatlerimi  yiyordu ama maalesef biz lezzetli bir şeyler yiyemiyorduk. Gittiğim misafirlikler de kıskançlıkla yeni tarifler topluyor ,deniyor ama bir türlü aynı lezzeti tutturamıyordum. Kararımı vermiştim ben güzel yemek yapamıyordum ve çiçek yetiştiremiyordum. Evimize gelen her çiçek 2 hafta da çöp kutusunu  boyluyordu.                                                                                                     

Ve rüyamız gerçekleşti ilk  göz bebeğimizi kucağımıza aldık. Altıncı  ayını doldurup ta katı gıdalara başladığımızda benim için de  ömür tüketen ayrı çalışmalar başlamış oldu, Günde iki kere sıkılan meyve suları (tabii ki rendelenip tülbentle suyu çıkarılmış olacak),fincan da mayalan yoğurtlar  işin kolay kısmıydı.Daha sağlıklı  ,daha pembe yanaklı bebekler için bir de sebze çorbaları  yapılmalıydı. Her gün ayrı çeşit  bir çorba yaptım  kızıma .Kimin de 10 çeşit karışım olurdu,ciğer ,irmik,lahana yaprağı ve diğer bilumum sebze ,bakliyat bir araya geldiğin de  tatsız tutsuz  bir püre ortaya çıkıyordu. Ben sağlıklı ama lezzetsiz bu karışımı bebeğime çay kaşığıyla zorla içirmeye çalışıyordum. Ertesi gün  ise ayrı bir sebze çorbası vardı kızımın menüsünde. Kızım  biraz büyüyerek konuşmaya başladığın da çorba istemediğini söylemişti. Ondan sonra da iki yıl ağzına çorba koymamıştı. Neyse artık büyüdü annesi de bu bloga cesaret edebilecek kadar iyi yemekler yapıyor da değişik çorbalar deneyip içirebiliyor kızına,

Tüm bu yemek tecrübelerim içerisinde sayısız kere ziyan olan pastalar,kurabiyeler,terbiyesi kesilmiş çorbalar oldu.Attım ,bulduğum kediye köpeğe yedirdim,delilleri ortadan kaldırdım.Sonra bir daha denedim.Artık bu is benim için bir hırs olmuştu.Tamam beceriksizdim ,E hadi tamam elimin lezzeti de yoktu ama aptal değildim .Denedim , denedim ve yaptım. Sonun da becerdim,becerikli oldum.Artık benden de tarifler istiyorlardı ,güzel sofralar kurabiliyordum. Pandispanyalarım yumuşacık oluyor ,dolmalarımın baharatını ayarlayabiliyordum. Bir tencere yaprak sarması hazırlamak benim için mecburi bir görev değil de zevkli bir hobiye dönüşmüştü.

Hani derler ya iyi yemek yapan hamarat bayanlar ;çocukluğum mutfakta geçti ,küçükken mutfaktan çıkmazdım,yemek benim hobimdi diye.Ben tam tersiydim ,yemek zordu ,vakit aliciydi .Ama işte oluyormuş insan isterse parmakları yedirtecek yemek de yapabilirmiş.Hatta bir de bundan inanılmaz zevk alırmış.Ben  bu tecrübelerimi sizinle paylaşmak  ,hergün yeni yemekler deneyen bir anne olarak  anlatmak istedim .Bilmeyenlere  yol göstermek ,bilenlerden feyz almak  için olustu bu blog.